25.1.04
Καλώς ήλθες σε ένα blog!
Η ιστοσελίδα που βρίσκεστε είναι ένα blog. Είναι μια προσωπική σελίδα που χρησιμοποιεί τη μορφή του ημερολογίου ως σχήμα, για να πει τα πράγματα που ενδιαφέρουν τον συντάκτη της μέσα από καθημερινές καταγραφές. Στο ξενόγλωσσο διαδίκτυο είναι πολύ συνηθισμένη διαδικασία αυτοέκφρασης και υπάρχουν εκατομμύρια blogs, όπου ο καθένας «αναρτά» ό,τι θεωρεί σημαντικό να καταγραφεί, από σημειώματα στην κοπέλα του μέχρι φωτογραφίες των κολλητών. Υπάρχουν σοβαρότατα blogs με πολιτικές ή κοινωνιολογικές αναλύσεις και blogs της πλάκας, δεδομένου ότι μπορεί κάποιος να το στήσει μέσα σε τρία λεπτά. Ο όρος προέκυψε από συντόμευση των λέξεων web (=δίκτυο) και log (=σημειωματάριο).
Η παρουσία των αναγνωστών στο blog εκφράζεται κυρίως μέσα από τη δυνατότητα που έχει κάποιος να κάνει σχόλια στο τέλος της καταχώρησης, δίνοντας ένα ψευδώνυμο. Υπάρχει έτσι διάδραση και επικοινωνία , γιατί αλλιώς σε τρώει η μοναξιά και το ξεροβόρι αφού δεν ξέρεις αν σε διάβασε κανείς. Είναι σκληρό το διαδίκτυο για τους bloggers και πολύ σύντομα αναπτύσσεται η αίσθηση της ματαιότητας για αυτό που κάνεις-εφόσον δεν υπάρχει ανταπόκριση.
Στο ξενόγλωσσο δίκτυο, οι bloggers και οι σελίδες τους έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη δύναμη, καθώς αποτελούν μια εναλλακτική, αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης σε σχέση με τα γνωστά ΜΜΕ που υπακούουν σε ποικίλες δεσμεύσεις. H επιρροή τους, μετά την αποκάλυψη στην Αμερική σκανδάλων που αποσιωπήθηκαν από τα υπόλοιπα μίντια και οδήγησαν σε παραιτήσεις πολιτικών προσώπων, αυξήθηκε κατακόρυφα.
Αλλά η δύναμη της πολιτικής παρέμβασής τους είναι μόνο η μία πλευρά τους. Στην ουσία πρόκειται για ένα νέο είδος δημόσιας έκφρασης που προέκυψε από την εισαγωγή του internet στην καθημερινότητα των ανθρώπων και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον ως προς την εικαστική του παρουσίαση, τη θεματολογία και τη γλώσσα που διαλέγει καθένας για να επικοινωνήσει.
Η επιφάνεια του blog, είναι ενεργή. Μέρος του παιχνιδιού είναι και οι αυτόματες παραπομπές, τα λεγόμενα links, όπου πατώντας με το χεράκι που δημιουργείται, οδηγείσαι σε κάτι άλλο. Τα πάντα μπορεί να είναι ενεργά και έχει πλάκα να ανακαλύπτεις χωρίς οδηγίες , με το ποντίκι σου, πού υπάρχουν παραπομπές και πού σε οδηγούν.
Η εμφάνιση, τέλος , του blog, το εικαστικό του μέρος, είναι κάτι που στήνεται πάνω σε δοσμένες φόρμες αλλά διαφοροποιείται ανάλογα με τις επεμβάσεις του συντάκτη της. Τα χρώματα, οι γραμματοσειρές και οι φωτογραφίες είναι μια συγκεκριμένη γλώσσα των υπολογιστών που μαθαίνεται σχετικά εύκολα.
Χαρά του συντάκτη πάντως, εκτός από το να ξέρει ότι τον επισκέπτονται, είναι να μαθαίνει ότι παρακίνησε κάποιους να φτιάξουν και το δικό τους blog. Αναπτύσσεται έτσι μια ιδιότυπη αλληλεγγύη και ένα μέσο από τη φύση του ψυχρό και απωθητικό αρχίζει σιγά σιγά να ζεσταίνεται από την ανθρώπινη παρουσία.
Καλές πτήσεις,
Thas
Η παρουσία των αναγνωστών στο blog εκφράζεται κυρίως μέσα από τη δυνατότητα που έχει κάποιος να κάνει σχόλια στο τέλος της καταχώρησης, δίνοντας ένα ψευδώνυμο. Υπάρχει έτσι διάδραση και επικοινωνία , γιατί αλλιώς σε τρώει η μοναξιά και το ξεροβόρι αφού δεν ξέρεις αν σε διάβασε κανείς. Είναι σκληρό το διαδίκτυο για τους bloggers και πολύ σύντομα αναπτύσσεται η αίσθηση της ματαιότητας για αυτό που κάνεις-εφόσον δεν υπάρχει ανταπόκριση.
Στο ξενόγλωσσο δίκτυο, οι bloggers και οι σελίδες τους έχουν αποκτήσει ιδιαίτερη δύναμη, καθώς αποτελούν μια εναλλακτική, αξιόπιστη πηγή ενημέρωσης σε σχέση με τα γνωστά ΜΜΕ που υπακούουν σε ποικίλες δεσμεύσεις. H επιρροή τους, μετά την αποκάλυψη στην Αμερική σκανδάλων που αποσιωπήθηκαν από τα υπόλοιπα μίντια και οδήγησαν σε παραιτήσεις πολιτικών προσώπων, αυξήθηκε κατακόρυφα.
Αλλά η δύναμη της πολιτικής παρέμβασής τους είναι μόνο η μία πλευρά τους. Στην ουσία πρόκειται για ένα νέο είδος δημόσιας έκφρασης που προέκυψε από την εισαγωγή του internet στην καθημερινότητα των ανθρώπων και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον ως προς την εικαστική του παρουσίαση, τη θεματολογία και τη γλώσσα που διαλέγει καθένας για να επικοινωνήσει.
Η επιφάνεια του blog, είναι ενεργή. Μέρος του παιχνιδιού είναι και οι αυτόματες παραπομπές, τα λεγόμενα links, όπου πατώντας με το χεράκι που δημιουργείται, οδηγείσαι σε κάτι άλλο. Τα πάντα μπορεί να είναι ενεργά και έχει πλάκα να ανακαλύπτεις χωρίς οδηγίες , με το ποντίκι σου, πού υπάρχουν παραπομπές και πού σε οδηγούν.
Η εμφάνιση, τέλος , του blog, το εικαστικό του μέρος, είναι κάτι που στήνεται πάνω σε δοσμένες φόρμες αλλά διαφοροποιείται ανάλογα με τις επεμβάσεις του συντάκτη της. Τα χρώματα, οι γραμματοσειρές και οι φωτογραφίες είναι μια συγκεκριμένη γλώσσα των υπολογιστών που μαθαίνεται σχετικά εύκολα.
Χαρά του συντάκτη πάντως, εκτός από το να ξέρει ότι τον επισκέπτονται, είναι να μαθαίνει ότι παρακίνησε κάποιους να φτιάξουν και το δικό τους blog. Αναπτύσσεται έτσι μια ιδιότυπη αλληλεγγύη και ένα μέσο από τη φύση του ψυχρό και απωθητικό αρχίζει σιγά σιγά να ζεσταίνεται από την ανθρώπινη παρουσία.
Καλές πτήσεις,
Thas
.
επιστροφή.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Απαντήσεις σε απαντήσεις, ω πόσες απαντήσεις!
Σκεφτόμουνα που λες, πάνω σε εκείνη τη διατύπωσή σου ότι ο Λ. παίρνει «πόζα πάσχοντος» πως ολόκληρη η λογοτεχνία είναι μια πόζα και κατεξοχήν η ποίηση αποτελεί μια «πόζα» πάσχοντος υποκειμένου. Ο «ποιητής», στα μάτια των ποιητών αλλά και των αναγνωστών είναι ο διωκόμενος εν τω κόσμω, ο εξόριστος, ο αθεράπευτος, ο οριστικά πληγωμένος.
Αλλά και ολόκληρη η ροκ μυθολογία με την οποία ανατραφήκαμε είναι Η πόζα , με εντονότατη κλισέ εικονοποιία και ευανάγνωστα σύμβολα αφού απευθύνεται και σε μικρά παιδιά . Μέσα όμως σ’ αυτήν την ασφυκτική τυποποίηση έχουν γραφτεί τα αριστουργήματα που γνωρίζουμε.
Άκου κι αυτήν εδώ την ποιητική πόζα:
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου
Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ’ αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
Απ’ τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μές στο σύρμα.
μην ξεχάσεις, φτύσ’ τους.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
Ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
Ας περιμένουν οι αχρείοι.Εκτ.Κακναβάτος
Πολύ ωραίο πράγμα!. Και φυσικά, αποτελεί προϊόν μιας «σύμβασης». Εδώ, μια ανυπόταχτη ποιητική φωνή αποφασίζει να αντισταθεί, να πέσει καταπάνω στον εχθρό. Ο ίδιος ο ποιητής δηλώνει πως η φωνή του είναι ράτσα υψικάμινου (αυτός κι αν παίζει με σύμβολα σοσιαλιστικού ρεαλισμού). Δεν διακρίνουμε όμως εγωισμό στη στάση του αυτή παρά μια υπερχειλίζουσα πνευματικότητα που δανείζεται τη φωνή του πολέμου γιατί θέλει να συνεγείρει, να συναντήσει σ’ ένα κοινό εμβατήριο όλους τους καταπιεσμένους-δηλαδή εμάς-προτρέποντάς μας να τους φτύσουμε. Αυτούς που φταίνε πάντα, τους «εχθρούς της συμπόνιας» που έλεγε κι ο Κούπερ. Νομίζω ότι βρισκόμαστε κατ’εξοχήν στο κέντρο μιας τυπικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο καλό και το κακό-για να σχολιάσω και την αναφορά σου στον μανιχαϊσμό του Λ.
Κι όμως: ένας στίχος που επαίρεται, φωνασκεί, σοσιαλρεαλίζει και ποζάρει ως ανυποχώρητος μπορεί να είναι και ποίηση βαρβάτη. Δεν εξηγείται γιατί. Είναι το ταλέντο, η αίσθηση της γλώσσας, ο λόγος για τον οποίο κάποιος είναι ποιητής και κάποιος άλλος είναι προπονητής ποδοσφαίρου.
Θυμάμαι τυχαία τώρα , το «Δεν έχω γράψει ποιήματα, μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω»
Παντού πόζα μπορείς να δεις, αν θέλεις. Θέλω να πω δηλ. ότι το πρόβλημα δεν είναι η πόζα (πάλι ένα εξωκαλλιτεχνικό γεγονός) αλλά η πειστικότητα του ύφους της. Επίσης το πρόβλημα δεν είναι νοηματικό-ότι δηλαδή ο Χριστός υπέφερε, συνεπώς γιατί να κατηγορηθεί…Το σύμβολο (Χριστός-Θεός) με το οποίο αντιπαρατίθεται ο Λ. είναι εκείνο του ιδιοκτήτη ενός κόσμου τον οποίο καλούμαστε να προσλάβουμε υποχρεωτικά ως «καλόν λίαν» και να αναποδώσουμε ως αντίδωρο την ευγνωμοσύνη μας, με λατρευτικό τρόπο, στο Αφεντικό. Αυτό το σύμβολο μιας αόρατης καταπίεσης-απειλής εξ ουρανού είναι η μεγάλη παράδοση των δυτικών κοινωνιών, το πιο κοινό σύμβολο εξουσίας το οποίο, μετά τον διαφωτισμό, οι μάζες ζητούν καθημερινά να αποκαθηλώσουν.
Μπορείς λοιπόν να πεις ότι ο Λ. δεν με πείθει, δεν με αφορά σ’ αυτήν τη «ποιητική» πολεμική του στάση. Τον κρίνω ανεπαρκή, αδούλευτο, άγουρο, ανίκανο να διαχειριστεί ένα τέτοιο θέμα.
Μπορεί και να ’ναι. Κάνει όμως σίγουρα ποίηση και σίγουρα είναι συγκινητικός. Θυμάμαι μάλιστα ότι η πρώτη σου αντίδραση ήταν πολύ θετική όταν πρωτοδιάβασες το ποίημα, που σημαίνει ότι ο Λ. είναι σουξεδιάρης, αγαπησιάρης ντε.!
Συνεχίζω με τα έξωθεν στηρίγματα, στα οποία ομολογώ ότι με μπερδεύουν αρκετά.
Στο πρώτο λες πως η τέχνη έχει ανάγκη έξωθεν στηρίγματος για να προσληφθεί. Νομίζω ότι εδώ συγχέεται το στήριγμα με την αναφορά στην εμπειρική πραγματικότητα. Κατανοητό για την κοινή εμπειρία, την ιστορία, τους μύθους κ θρύλους. Αλλά τα όρια της τέχνης και τα όρια της γλώσσας πώς μπορούν να αποτελούν κι αυτά έξωθεν στήριγμα;
Ας δούμε όμως την λεγόμενη κοινή εμπειρία. Σε σχέση λοιπόν με αυτήν, το ποίημα είναι ελεύθερο να διαθέσει τον εαυτό του ως εξής:
Μοσχοβολούσαν τα μαλλιά της (πιστοποιείται από την εμπειρία)
Μοσχοβολούσε το φεγγάρι (διαψεύδεται από την εμπειρία αλλά στέκεται ποιητικά επειδή ο υπερρεαλισμός μας έμαθε να διαβάζουμε τον κόσμο με όλες μας τις αισθήσεις ταυτόχρονα, αλληλοπεριχωρούμενες που λέει κι ο Γιανναράς)
Μόσχος τα μαλλιά του φεγγαριού σου και. (διαψεύδεται από την εμπειρία, διαψεύδεται από το συντακτικό της γλώσσας αλλά στέκεται εξαιτίας του ποιητικού συντακτικού και εξαιτίας του γλωσσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο είναι πιθανώς ενταγμένο. Ο Χειμωνάς έχει πολλές προτάσεις που τελειώνουν με και, τελεία.)
Συνεπώς εγώ δεν βγάζω κάποιο συμπέρασμα για την φύση και τη λειτουργία της κοινής εμπειρίας στην τέχνη. Όταν μπορείς να σταθείς απέναντί της με κάθε τρόπο, τι συμπέρασμα να βγάλεις;
Προχωρώ στο δεύτερο και τρίτο «έξωθεν στήριγμα»
Μ’αρέσει πολύ η έκφρασή σου: μια σειρά γραμμάτων που εξανθρωπίσηκε. Πολύ παραστατική. Δεν διαφωνώ με κάτι αλλά και δεν καταλαβαίνω πού οδηγούμαστε, ποιο συμπέρασμα προκύπτει από εδώ.
Στο στήριγμα 4, αναφέρθηκα πριν. Συνοψίζοντας να πω ότι πάντα ένα σημαίνον, γλωσσικό εν προκειμένω, έχει ένα νοηματικό σημαινόμενο με το οποίο συνομιλεί. Αυτό το νοηματικό σημαινόμενο δεν είναι στήριγμα, αλλά η ίδια η λειτουργία του λόγου, η αντανάκλασή του στον κόσμο της εμπειρίας.
Στο 5 διαφωνώ πως για να είναι προσλήψιμο το ποίημα πρέπει να δηλωθεί η σχέση του αφηγητή με τον μύθο. Αυτή δηλώνεται, ξεδιπλώνεται μέσα στο ποίημα, και είναι σαφής στην περίπτωση του Λ., όχι;
Στο 6 μαζεύονται όλα αυτά τα θεωρητικά που λέμε πιο πάνω και επικρατεί ένας μικρός χαμός εξαιτίας των αδιευκρίνιστων εννοιών, καθώς δεν μιλάμε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος με κατοχυρωμένη -να το πω έτσι- ορολογία, οπότε κολυμπάμε σε θάλασσες εννοιών και κινδυνεύουμε να πνιγούμε στα ρηχά που λέει κι ο Μάλαμας.
Μου φαίνεται ότι ένας τέτοιος διάλογος μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον, χωρίς κατ’ ανάγκην να διαφωνούμε σε κάτι. Μάλιστα δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να με παθιάσει, οπότε, εύκολα μπορώ να παραδεχτώ ό,τι θέλεις. Γράψε μου το συμφωνητικό και θα το υπογράψω χωρίς να το διαβάσω. Έχω εμπιστοσύνη φίλε kuk ότι δεν θα με ρίξεις και ότι θα κάνεις μια πετυχημένη σύζευξη των συγκεχυμένων ιδεών μας σε ένα ξεκάθαρο, κρυστάλλινο, συμπίλημα άγριας βουνίσιας γιάμπολης με τη θερινή αύρα του Αιγαίου πελάγους.
Οσφρανθείτε τους χυμούς της ζωής ωρέ κατακαημένοι φιλόλογοι-μικροβιολόγοι της ποίησης, βγείτε να δείτε τον ήλιο του Γενάρη ωρέ μουχλιασμένα ποντίκια του διαδυκτίου που πληκτρολογείτε στα σκοτεινά τις αραχνιασμένες σκέψεις σας, καρακάξες, νυχτερίδες και κοράκια εσείς, σκυμμένοι δήθεν πάνω στο corpus των γραμμάτων και των τεχνών, α τε να χαθείτε παλιοτόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου.
Ουφ. Έκανα και την αυτοκριτική μου, ώστε να μην μου την κάνει κανας άλλος. Έτσι, σαν το ΠΑΣΟΚ κι εγώ, αυτοανανεώθηκα!
Αλλά και ολόκληρη η ροκ μυθολογία με την οποία ανατραφήκαμε είναι Η πόζα , με εντονότατη κλισέ εικονοποιία και ευανάγνωστα σύμβολα αφού απευθύνεται και σε μικρά παιδιά . Μέσα όμως σ’ αυτήν την ασφυκτική τυποποίηση έχουν γραφτεί τα αριστουργήματα που γνωρίζουμε.
Άκου κι αυτήν εδώ την ποιητική πόζα:
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου
Πρώτον: σε θέλουνε ακίνδυνη και να ξεχνάς
κι ύστερα καλή μ’ αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι
Φωνή μου ράτσα υψικάμινου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
Απ’ τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μές στο σύρμα.
μην ξεχάσεις, φτύσ’ τους.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
Ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
Ας περιμένουν οι αχρείοι.Εκτ.Κακναβάτος
Πολύ ωραίο πράγμα!. Και φυσικά, αποτελεί προϊόν μιας «σύμβασης». Εδώ, μια ανυπόταχτη ποιητική φωνή αποφασίζει να αντισταθεί, να πέσει καταπάνω στον εχθρό. Ο ίδιος ο ποιητής δηλώνει πως η φωνή του είναι ράτσα υψικάμινου (αυτός κι αν παίζει με σύμβολα σοσιαλιστικού ρεαλισμού). Δεν διακρίνουμε όμως εγωισμό στη στάση του αυτή παρά μια υπερχειλίζουσα πνευματικότητα που δανείζεται τη φωνή του πολέμου γιατί θέλει να συνεγείρει, να συναντήσει σ’ ένα κοινό εμβατήριο όλους τους καταπιεσμένους-δηλαδή εμάς-προτρέποντάς μας να τους φτύσουμε. Αυτούς που φταίνε πάντα, τους «εχθρούς της συμπόνιας» που έλεγε κι ο Κούπερ. Νομίζω ότι βρισκόμαστε κατ’εξοχήν στο κέντρο μιας τυπικής αντιπαράθεσης ανάμεσα στο καλό και το κακό-για να σχολιάσω και την αναφορά σου στον μανιχαϊσμό του Λ.
Κι όμως: ένας στίχος που επαίρεται, φωνασκεί, σοσιαλρεαλίζει και ποζάρει ως ανυποχώρητος μπορεί να είναι και ποίηση βαρβάτη. Δεν εξηγείται γιατί. Είναι το ταλέντο, η αίσθηση της γλώσσας, ο λόγος για τον οποίο κάποιος είναι ποιητής και κάποιος άλλος είναι προπονητής ποδοσφαίρου.
Θυμάμαι τυχαία τώρα , το «Δεν έχω γράψει ποιήματα, μόνο σταυρούς σε μνήματα καρφώνω»
Παντού πόζα μπορείς να δεις, αν θέλεις. Θέλω να πω δηλ. ότι το πρόβλημα δεν είναι η πόζα (πάλι ένα εξωκαλλιτεχνικό γεγονός) αλλά η πειστικότητα του ύφους της. Επίσης το πρόβλημα δεν είναι νοηματικό-ότι δηλαδή ο Χριστός υπέφερε, συνεπώς γιατί να κατηγορηθεί…Το σύμβολο (Χριστός-Θεός) με το οποίο αντιπαρατίθεται ο Λ. είναι εκείνο του ιδιοκτήτη ενός κόσμου τον οποίο καλούμαστε να προσλάβουμε υποχρεωτικά ως «καλόν λίαν» και να αναποδώσουμε ως αντίδωρο την ευγνωμοσύνη μας, με λατρευτικό τρόπο, στο Αφεντικό. Αυτό το σύμβολο μιας αόρατης καταπίεσης-απειλής εξ ουρανού είναι η μεγάλη παράδοση των δυτικών κοινωνιών, το πιο κοινό σύμβολο εξουσίας το οποίο, μετά τον διαφωτισμό, οι μάζες ζητούν καθημερινά να αποκαθηλώσουν.
Μπορείς λοιπόν να πεις ότι ο Λ. δεν με πείθει, δεν με αφορά σ’ αυτήν τη «ποιητική» πολεμική του στάση. Τον κρίνω ανεπαρκή, αδούλευτο, άγουρο, ανίκανο να διαχειριστεί ένα τέτοιο θέμα.
Μπορεί και να ’ναι. Κάνει όμως σίγουρα ποίηση και σίγουρα είναι συγκινητικός. Θυμάμαι μάλιστα ότι η πρώτη σου αντίδραση ήταν πολύ θετική όταν πρωτοδιάβασες το ποίημα, που σημαίνει ότι ο Λ. είναι σουξεδιάρης, αγαπησιάρης ντε.!
Συνεχίζω με τα έξωθεν στηρίγματα, στα οποία ομολογώ ότι με μπερδεύουν αρκετά.
Στο πρώτο λες πως η τέχνη έχει ανάγκη έξωθεν στηρίγματος για να προσληφθεί. Νομίζω ότι εδώ συγχέεται το στήριγμα με την αναφορά στην εμπειρική πραγματικότητα. Κατανοητό για την κοινή εμπειρία, την ιστορία, τους μύθους κ θρύλους. Αλλά τα όρια της τέχνης και τα όρια της γλώσσας πώς μπορούν να αποτελούν κι αυτά έξωθεν στήριγμα;
Ας δούμε όμως την λεγόμενη κοινή εμπειρία. Σε σχέση λοιπόν με αυτήν, το ποίημα είναι ελεύθερο να διαθέσει τον εαυτό του ως εξής:
Μοσχοβολούσαν τα μαλλιά της (πιστοποιείται από την εμπειρία)
Μοσχοβολούσε το φεγγάρι (διαψεύδεται από την εμπειρία αλλά στέκεται ποιητικά επειδή ο υπερρεαλισμός μας έμαθε να διαβάζουμε τον κόσμο με όλες μας τις αισθήσεις ταυτόχρονα, αλληλοπεριχωρούμενες που λέει κι ο Γιανναράς)
Μόσχος τα μαλλιά του φεγγαριού σου και. (διαψεύδεται από την εμπειρία, διαψεύδεται από το συντακτικό της γλώσσας αλλά στέκεται εξαιτίας του ποιητικού συντακτικού και εξαιτίας του γλωσσικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο είναι πιθανώς ενταγμένο. Ο Χειμωνάς έχει πολλές προτάσεις που τελειώνουν με και, τελεία.)
Συνεπώς εγώ δεν βγάζω κάποιο συμπέρασμα για την φύση και τη λειτουργία της κοινής εμπειρίας στην τέχνη. Όταν μπορείς να σταθείς απέναντί της με κάθε τρόπο, τι συμπέρασμα να βγάλεις;
Προχωρώ στο δεύτερο και τρίτο «έξωθεν στήριγμα»
Μ’αρέσει πολύ η έκφρασή σου: μια σειρά γραμμάτων που εξανθρωπίσηκε. Πολύ παραστατική. Δεν διαφωνώ με κάτι αλλά και δεν καταλαβαίνω πού οδηγούμαστε, ποιο συμπέρασμα προκύπτει από εδώ.
Στο στήριγμα 4, αναφέρθηκα πριν. Συνοψίζοντας να πω ότι πάντα ένα σημαίνον, γλωσσικό εν προκειμένω, έχει ένα νοηματικό σημαινόμενο με το οποίο συνομιλεί. Αυτό το νοηματικό σημαινόμενο δεν είναι στήριγμα, αλλά η ίδια η λειτουργία του λόγου, η αντανάκλασή του στον κόσμο της εμπειρίας.
Στο 5 διαφωνώ πως για να είναι προσλήψιμο το ποίημα πρέπει να δηλωθεί η σχέση του αφηγητή με τον μύθο. Αυτή δηλώνεται, ξεδιπλώνεται μέσα στο ποίημα, και είναι σαφής στην περίπτωση του Λ., όχι;
Στο 6 μαζεύονται όλα αυτά τα θεωρητικά που λέμε πιο πάνω και επικρατεί ένας μικρός χαμός εξαιτίας των αδιευκρίνιστων εννοιών, καθώς δεν μιλάμε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος με κατοχυρωμένη -να το πω έτσι- ορολογία, οπότε κολυμπάμε σε θάλασσες εννοιών και κινδυνεύουμε να πνιγούμε στα ρηχά που λέει κι ο Μάλαμας.
Μου φαίνεται ότι ένας τέτοιος διάλογος μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον, χωρίς κατ’ ανάγκην να διαφωνούμε σε κάτι. Μάλιστα δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να με παθιάσει, οπότε, εύκολα μπορώ να παραδεχτώ ό,τι θέλεις. Γράψε μου το συμφωνητικό και θα το υπογράψω χωρίς να το διαβάσω. Έχω εμπιστοσύνη φίλε kuk ότι δεν θα με ρίξεις και ότι θα κάνεις μια πετυχημένη σύζευξη των συγκεχυμένων ιδεών μας σε ένα ξεκάθαρο, κρυστάλλινο, συμπίλημα άγριας βουνίσιας γιάμπολης με τη θερινή αύρα του Αιγαίου πελάγους.
Οσφρανθείτε τους χυμούς της ζωής ωρέ κατακαημένοι φιλόλογοι-μικροβιολόγοι της ποίησης, βγείτε να δείτε τον ήλιο του Γενάρη ωρέ μουχλιασμένα ποντίκια του διαδυκτίου που πληκτρολογείτε στα σκοτεινά τις αραχνιασμένες σκέψεις σας, καρακάξες, νυχτερίδες και κοράκια εσείς, σκυμμένοι δήθεν πάνω στο corpus των γραμμάτων και των τεχνών, α τε να χαθείτε παλιοτόμαρα μιας ευτυχίας πέμπτου ή έκτου ορόφου.
Ουφ. Έκανα και την αυτοκριτική μου, ώστε να μην μου την κάνει κανας άλλος. Έτσι, σαν το ΠΑΣΟΚ κι εγώ, αυτοανανεώθηκα!
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ΦÏÏο: ÎÎ»ÎµÎ¹Ï Îιάκη. αÏÏ