12.3.05
Καλούμπες
*
.
Πάντως, για να επιστρέψουμε, παρόμοια τάση απόδρασης από το μασκαρεμένο παρόν μας έχουν οι περισσότεροι. Αν εξαιρέσεις τις γελοιότητες των πρωϊνάδικων και τις αμήχανες φιέστες των δήμων με τάργκετ γκρουπ τους παππούδες με τα εγγονάκια τους, η γιορτή είναι πολλαπλώς ξεπερασμένη. Και ενοχλητική. Για παράδειγμα, βαδίζεις αμέριμνος προς το περίπτερο για τσιγάρα. Εκεί σε σταματάει ο γορίλας. Ρίχνεις ένα βεβιασμένο και ελεήμον χε χε, μπας και τον ξεφορτωθείς. Ο γορίλας επιμένει μορφάζοντας χρουμφ χρουμφ. Εσύ, πάλι χε χε. Εκείνος αρχίζει να γκαζώνει σε χσσρουουμφφφ αγκρρρρρ!. Αρχίζεις πλέον να ιδρώνεις από την αμηχανία. Ποιος είσαι βρε; του λες. Κι αυτός, σε έκρηξη βλακείας σου επιτίθεται, ουρλιάζοντας διάφορα ακατάληπτα. (Ίσως να έχει δίκιο τελικά ο Καλλίνικος – άλλο ζήτημα αυτό)
Διαβάζω, επίσης, για την Αθήνα των αρχών του αιώνα, όπου το κέφι και η συμμετοχή των ανθρώπων στα δρώμενα ήταν-υποτίθεται- μαζική και αυθεντική. Περιγράφονται αυτοσχέδιοι καρνάβαλοι, άρματα, χορός και τραγούδι μια κοινωνίας πιο ναΐφ και σίγουρα με λιγότερες παραστάσεις από τη δική μας. Το καρναβάλι ως θέατρο δρόμου αποτελούσε μοναδική ευκαιρία διονυσιασμού και έκστασης. Μιλάω για την αστική προσέγγιση στο ζήτημα και όχι για τα παραδοσιακά, τοπικά δρώμενα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της διαίρεσης του χρόνου με άξονα τα εκκλησιαστικά γεγονότα, - αν και η αποκριά και ο παγανισμός της επέζησαν συνδεόμενα με τις τελετές καρποφορίας της γης, γνωστά πράγματα.
Σίγουρο όμως είναι ότι ο σημερινός καναπεδάναξ του άστεως δεν έχει πολλή σχέση με τον προπάππου του. Δεν βγαίνει την Τσικνοπέμπτη να φάει κρέας γιατί θα το στερηθεί την επομένη. Δεν τρέχει στο Luv απόψε γιατί ξημερώνοντας ο Μιχάλης Δ. θα κλειστεί στο μοναστήρι. Ούτε ξορκίζει το σεξ με γαμοτράγουδα, γιατί ακολουθούν σαράντα ημέρες κομποσκίνι και προσευχή. Ο σημερινός άνθρωπος παρακολουθεί τη ζωή του σαν την ταινία κάποιου άλλου, περιμένοντας υπομονετικά να συμπληρώσει στις έτοιμες, άδειες φόρμες ζωής που του δίνονται, τον προσωπικό του κωδικό.
(πολύ οργουελικό ακούστηκε αυτό, τέλος πάντων το αφήνω γιατί είναι εφετζίδικο)
Προτείνω λοιπόν να εγκαταλείψουμε σιγά σιγά τα πολύπλοκα έθιμα με τις πολλές σκηνοθεσίες και να διατηρήσουμε ό,τι μας βολεύει. Την ταπεινή, για παράδειγμα, λαγάνα με ελίτσες, την ταραμοσαλάτα ΒΕΜ που είναι ανώτερη και από της μαμάς, συν τον υπέροχο, μοναδικό, αξεπέραστο χαρταετό, πηγή χαράς για μικρούς και μεγάλους, αισθητική αποθέωση της κόλλας γλασέ, των καλαμιών και της καλούμπας.(στα πουρνάρια τυλίγονται κάθε χρόνο χιλιόμετρα απ’ αυτόν τον καφετί σπάγγο που μυρίζει τσουβάλι και χαράζει τα ευαίσθητα χεράκια)
Καλές πτήσεις μπλο και μπλου. Βάλτε πάνω στον αετό σας και το όνομα του blog σας ώστε να αναγνωριστούμε!
Διαβάζω, επίσης, για την Αθήνα των αρχών του αιώνα, όπου το κέφι και η συμμετοχή των ανθρώπων στα δρώμενα ήταν-υποτίθεται- μαζική και αυθεντική. Περιγράφονται αυτοσχέδιοι καρνάβαλοι, άρματα, χορός και τραγούδι μια κοινωνίας πιο ναΐφ και σίγουρα με λιγότερες παραστάσεις από τη δική μας. Το καρναβάλι ως θέατρο δρόμου αποτελούσε μοναδική ευκαιρία διονυσιασμού και έκστασης. Μιλάω για την αστική προσέγγιση στο ζήτημα και όχι για τα παραδοσιακά, τοπικά δρώμενα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της διαίρεσης του χρόνου με άξονα τα εκκλησιαστικά γεγονότα, - αν και η αποκριά και ο παγανισμός της επέζησαν συνδεόμενα με τις τελετές καρποφορίας της γης, γνωστά πράγματα.
Σίγουρο όμως είναι ότι ο σημερινός καναπεδάναξ του άστεως δεν έχει πολλή σχέση με τον προπάππου του. Δεν βγαίνει την Τσικνοπέμπτη να φάει κρέας γιατί θα το στερηθεί την επομένη. Δεν τρέχει στο Luv απόψε γιατί ξημερώνοντας ο Μιχάλης Δ. θα κλειστεί στο μοναστήρι. Ούτε ξορκίζει το σεξ με γαμοτράγουδα, γιατί ακολουθούν σαράντα ημέρες κομποσκίνι και προσευχή. Ο σημερινός άνθρωπος παρακολουθεί τη ζωή του σαν την ταινία κάποιου άλλου, περιμένοντας υπομονετικά να συμπληρώσει στις έτοιμες, άδειες φόρμες ζωής που του δίνονται, τον προσωπικό του κωδικό.
(πολύ οργουελικό ακούστηκε αυτό, τέλος πάντων το αφήνω γιατί είναι εφετζίδικο)
Προτείνω λοιπόν να εγκαταλείψουμε σιγά σιγά τα πολύπλοκα έθιμα με τις πολλές σκηνοθεσίες και να διατηρήσουμε ό,τι μας βολεύει. Την ταπεινή, για παράδειγμα, λαγάνα με ελίτσες, την ταραμοσαλάτα ΒΕΜ που είναι ανώτερη και από της μαμάς, συν τον υπέροχο, μοναδικό, αξεπέραστο χαρταετό, πηγή χαράς για μικρούς και μεγάλους, αισθητική αποθέωση της κόλλας γλασέ, των καλαμιών και της καλούμπας.(στα πουρνάρια τυλίγονται κάθε χρόνο χιλιόμετρα απ’ αυτόν τον καφετί σπάγγο που μυρίζει τσουβάλι και χαράζει τα ευαίσθητα χεράκια)
Καλές πτήσεις μπλο και μπλου. Βάλτε πάνω στον αετό σας και το όνομα του blog σας ώστε να αναγνωριστούμε!
.
ΦÏÏο: ÎÎ»ÎµÎ¹Ï Îιάκη. αÏÏ